Ein karamella á Hagabreiðu
Nammikarlinn horfði spekingslegur yfir breiðuna og glotti við tönn. Hann þukklaði karamellurnar í vasa sínum og hugði sér gott til glóðarinnar. Þeir byrjuðu en ég horfði á. Nammikarlinn óð út í miðja á og strippaði straumfluguna hratt yfir alla líklega tökustaði en strákurinn læddist niður fyrir breiðuna og lét púpuna reka ofan í lítinn poll undir stórum steini.
Eftir andartak heyrðum við strákinn blístra. Hann var með hann á! Við færðum okkur nær og fylgdumst með honum landa. Nammikarlinn dró upp Freyju-karamellu og veifaði henni framan í strákinn með stríðnislegu glotti. ?Ef þú nærð honum þá færðu eina svona,? skríkti hann og bætti við að hann ætti tíu til viðbótar í vasanum sínum. Strákurinn Gunnar tók feginshendi við góðgætinu og skömmu síðar átti hann tilkall til annarrar karamellu úr vasa nammikarlsins. Hann hafði nú tekið kvótann á aðra stöngina sem er tveir fiskar á vakt eða fjórir yfir heilan dag.
Með lögguna á hælunum
Fyrri vaktinni lauk þannig að strákurinn Gunnar hafði borðað þrjár Freyju-karamellur en við hinir vorum orðnir svangir. Því var farið inn á Akureyri í hléinu þar sem við fengum okkur staðgóða hamborgara á Bautanum. Á leiðinni aftur upp á þriðja svæði mættum við lögreglunni sem tók krappa U-beyju þegar hún sá stangirnar á bílnum og kveikti bláu ljósin til merkis um að við ættum að stansa.
?Dísus kræst,? sagði nú nammikarlinn í farþegasætinu. ?Fékkstu þér ekki bjór með hamborgaranum og það meira að segja tvo eða þrjá?? Eitt andartak svitnaði ég og sá ökuskírteinið í anda fjúka, en mundi síðan að þetta hafði bara verið pilsner. Nú brunaði löggubíllinn fram úr okkur og stöðvaði næsta bíl fyrir framan. Úff, það hlaut líka að vera - að föstudagurinn þrettándi sé óheilladagur er bara eins og hver önnur kerlingabók og bábilja.
Við gerðum okkur líklega til að hefja veiðiskap á breiðunni fyrir ofan neðri brúna á svæðinu. Ég steig út úr jeppanum, teygði úr mér og skellti hurðinni... á báðar uppáhaldsstangirnar mínar sem fóru í mask!
Metfiskur á okkar vakt!
Ég sagði félögunum að byrja og horfði á strákinn Gunnar vinna sér inn tvær karamellur. Það þurfti mikið viljaþrek til að geta byrjað aftur eftir að hafa brotið báðar stangirnar sínar en vinirnir töldu í mig kjarkinn og nammikarlinn lánaði mér stöngina sína. Eftir fáein köst efst á breiðunni sá ég tökuvarann sökkva og hún var á! Ég fann sætt karamellubragðið í munninum þegar nammikarlinn kom til mín og háfaði eina græna upp úr vasa sínum. Og þar með datt hún af! Ég rétti félaganum stöngina og fór upp í bíl þungur á brún. Þá kom þar aðvífandi faðir stráksins Gunnars, eldhress að vanda, og sagðist bara hafa ætlað að kíkja aðeins á okkur. Nú hringdi gemsinn í vasa stráksins sem rétti pabba sínum stöngina, hann tók eitt kast út á breiðuna og hún var á!
Pabbinn glímdi stutta stund við fiskinn en var ekki í góðri vígstöðu þar sem hann var aðeins á blankskónum og bað því son sinn að hætta þessu símamasi og taka stöngina. Strákurinn hlýddi og síðan fylgist ég með því úr bílnum hvernig hann glímdi í það sem virtist vera óratími við þennan fisk. ?Hvaða bull er þetta? Ætlar hann ekki að fara að landa þessum titti,? hugsaði ég með mér grautfúll undir stýri í bílnum mínum. Eftir ramman slag kom fiskurinn loks á land og þá sá ég hvers kyns var. Nammikarlinn kom hlaupandi og vildi troða í þá feðga öllum þeim karamellum sem hann átti eftir í vasa sínum. Bleikjan var gullfalleg og vóg átta pund!
Allt er gott sem endar vel
Þessi fallegi fiskur hleypti kappi í okkur hina lánlausu og áður en degi lauk hafði okkur tekist að krækja hvor í sína bleikjuna en Gunnar hafði, ásamt föður sínum, séð um að taka það sem upp á vantaði til að við hefðum kvótann á báðar stangirnar. Þetta var því góður dagur!
Þegar við ókum heim á leið í kvöldhúminu hugsaði ég með mér hvað það er yndislegt að veiða með góðum félögum í fallegri á, jafnvel þótt maður brjóti báðar eftirlætisstangirnar sínar og gefist upp á að kasta í þann mund að átta punda kusa ákveður að taka agnið og þá hjá aðvífandi manni á blankskóm. Föstudagurinn þrettándi var eftir allt saman ágætur dagur.
Höfundur Ragnar Hólm
LEIT